امروز باران آمد. دیر، ولی آمد، با سر صدا، پر طمطراق، ولی آمد. پائیز اگر ،باران، شما نمی آمدی چقدر شرمنده مامیشد.با باران حرفهایم را زدم هرچند دل پری دارم ولی میخواهم درباره چیزهای دیگری صحبت کنم. در مورد انسانیت و توحش. عصری که ما در آن زندگی می کنیم عصر انفجار اطلاعات است و این دوره جدید از ابتدای قرن بیستم شروع شده و با سرعتی شگفت انگیز در قرن 21 ادامه دارد. انسانها در خانه و در محل کار با اتصال به شبکه جهانی اینترنت می توانند در مورد هرچیزی که می توان در مورد آن فکر کرد اطلاعات کسب کنند.اطلاعات در سطوح مختلف و هرکسی با هر سطح سواد و دانش از این دریای بی انتها استفاده خود را خواهد برد. با این توصیف دستیابی به درک و آگاهی و علم برای همگان امکان پذیر شده است. ( علاوه بر اینترنت، تلویزیون و رادیو وسینما و مطبوعات و... همگی میتوانند دست به دست هم سبب افزایش بار آگاهی در جامعه مخصوصاً قشر جوان شوند.) در عصری که انسان قصد تسخیر فضا و سفرهای طولانی مدت فضائی را دارد. و تکنولوژی با سرعت نور پیشرفت میکند. درد امروز جامعه ما سطحی نگری است. عقب افتادگی فرهنگی است که حتی در بین تحصیلکردگان جامعه ما نیز دیده می شود. برخوردهای ما با اطرافیانمان در بسیاری از موارد رنگ وبوئی از مدنیت و فرهنگ و آنچه دین ما از ما خواسته ندارد. در بین قشر جوان این نکات بیشتر قابل تامل است. برخوردها و رفتار و سکنات جوانان ما در سطح جامعه و خانواده دلیل بر این امر است. ما نه تنها از لحاظ فرهنگی پیشرفتی نداشته ایم بلکه بطور واضح یک رجعت قابل توجه به عقب داشته ایم، آنهم نه عقبه تاریخی که در گذشته هرگز چنین رفتارهائی از هیچکس سر نمی زد چه عالم چه عامی. نمی توانیم بگوئیم ،نه ،حرفهای شما همه اشتباه است و ناشی احساسات. این ساده انگارانه است و پاک کردن صورت مسئله .من بارها این را در بین جوانان دور و اطرافم دیده ام و برایتان مثالهای فراوانی دارم که نمونه های آنرا برایتان ذکر میکنم. ازدواجهای فراوانی که بعد از مدت کوتاهی به طلاق منجر می شود ناشی از این برخوردهای غلط و رفتارهای هرزه در سطح خانواده هاست. چون زوجین در هپروتی که ناشی از توقعات بیجا که انهم زائیده نگرش غلطشان به زندگیست سر می کنند. جای از هم دور ازهم و این دورافتادگان شانسی برای یکی شدن برای هم نمی گذارند.و خوب چون در یکدیگر نقطه ای روشن نمی یابند خوب انچه خواستنی در دیگران جستجو خواهند کرد و اوج فاجعه از اینجا شروع می شود این آغاز یک فروپاشی است.( البته این یکی از دلایل می تواند باشد.) در خیابان با همسرتان دارید راه می روید از کنار چند جوان رد می شوید آنها با هم مشغول شوخی کردن و صحبت کردن هستند در میان صحبتهایشان به وضوح چنانکه حتی رهگذران آنطرف پیاده رو نیز متوجه می شوند الفاظ رکیک به وفور یافت می شود. لباس پوشیدنشان ، دکمه های باز تا حوالی ناف، شلوارهائی که انگار بید یا موش آنرا چریده است ،رنگهای جلف و.... که وقتی با منطق من در آوردی استفاده از آن، ادغام شود ،مخ هر صاحب مخی را می ترکاند. استادیومهایشان که پر است از فحش و ناسزا پر است از خشونت و توحش ستارهاشان پوشالی قهرمانانشان دروغین و پهلوانانشان گردنکش. علی ایحال باز شما تصمیم بگیرید جای انسانیت در این ایدولوژِی من در آوردی به نام فرهنگ جدید جامعه ما کجاست؟ دلم عجیب گرفته است و به این شعر استاد شفیعی کدکنی می اندیشم: آخرین حرف سفرنامه باران این است که زمین چرکین است اللهم عجل لولیک الفرج محرم نزدیک داره می شه؟ هی اهل عالم بهوش بیدار شین! صدای رپه رپه طبل ها و هیاهوی سپاهیان از دور سوی تاریخ به گوش می رسه. زنهار !فریادی شما رو بخودش می خونه. هل من ناصر ینصرنی و کجان مدعیان دروغین که کنج عزلت گرفتن .نشستن مثل زنهای بی شوهر و مویه می کنن و بر سر و سینه می کوبن. زمان عمل به گوشه ای می خزن و هموراه در امتحان سر افکنده و شکست خوردن . روزگارشون مثل پیراهن هاشون سیاهه و این عاقبت ریاکارانه . پایان حماسه کربلا سیاهی نبود ، سرخی بود .غریو مکرر هیهات من الذله به درازای تاریخ مظلومیت هابلیانه . اما من و تو کجای این ماجرا ایستاده ایم.در سپاه شهادت یا در لشکر شقاوت. بهوش باشیم! آندم که نماز عشق بر پا کردی با دوست بگو چگونه نجوا کردی جاری است از آن حنجره خون آلود سری که به روی نی هویدا کردی خوابی هنوز چشم ترم را نمی برد دیگر هجوم گریه سرم را نمی برد در برگ برگ زندگی ام حرف حرف توست دیگر خزان غم ثمرم را نمی برد ************************************ یک عشق که نیست صد غم پنهانی است چاهی که هزار یوسفش زندانی است طوفان زده ام میان این دشت بلا دریای غمت کرانه اش پیدا نیست *********************************** دیریست به غصه مبتلا گشتی دل عمری هدف تیر بلا گشتی دل دانم که هزار راه را پیمودی تا زائر خاک کربلا گشتی دل برای شما که زمانی دوستتان داشتم و زمانی شما مرا دست داشتید گیج می زند دلم. انگار مدتهاست فراموشم کرده ای با آن چشمها که موج می زد آبی بیکران در آن. هییییییییییییییییی ! که افسوس فایده ای ندارد نه که الان اینجوری شده باشد از قدیم از زمان نمی دانم چیچی شاه شاید هم عهد بوق اینطور بوده.فایده نداشته است. همیشه یکنفر متهم است همیشه کاسه کوزه باید سر یکنفر بشکند همیشه همه چیز باید گردن یکنفر بیفتد و او تو نیستی ،منم. چون دیوارم کوتاه است و گردنم باریکتر از مو . خرده خرده دارد زمان گیر می کند در این تکرار شدن من در ساحت چشمان شوق زده شما. شما مرا گم کرده بودید در خاطره ه ای ایام دانشگاهتان . حالا که پیدا شدم خوب یک کم ذوق زده شدید بعد یک مقدار که پیش خودتان فکر کردید به این نتیجه رسیدید که چیز زیاد مهمی نبودم. یک مقدار زیادی ناشی از دلسردی است اینجور حرفا. گمانم این باشد. دکتر که نیستم حدث می زنم. اما.... نه نظر شما این است که این حالات جنون است. شاید هم باشد. ولی من فکر میکنم از یاس و ناامیدی است. از آینده تاریک است . یک نوع یائسگی ذهنی. اصم شدن قوه تخیل. و مرگ تدریجی یک رویاست. اخطار! این حرفها را جدی نگیرید. *په شه : در زبان مادری من به معنی هذیان است. سلام بعد از مدتها دلم برای شما تنگ شد و تصمصم گرفتم یک چیزی بنویسم. یک حرفی بزنم که حرفی زده باشم در این دنیای وانافسا که هم توئی تنها و هم منم تنها.از این تنهائی درآیم. خواستم یک مطلبی برای همشهریان عزیزم بنویسم که درسیل جان خودشان را از دست دادند و تعداشان هم معلوم نیست 6 تا یا 14 تا ویا ... نمی دانم نمی خواهم که بدانم آدم که رفت دیگر تمام می شود.نوبت بازیش در این جهان به انتها می رسد و علی می ماند و حوضش ما می مانیم و اعمالمان دیگر چه دخلی دارد که مرا بیاد بیاورند یا نه به حساب بیایم یانه پهلوان زنده را عشق است. اما یک چیز در این میان نباید فراموش شود . که چرا؟ چرا با یک بارندگی ساده در شهری که هیچ حافظه تاریخی سیلی در آن بیاد ندارد این اتفاق افتاد و کشته هم داد.دردها فراموش میشوند. زندگی ادامه پیدا میکند اما از این اتفاقات آن درسها که باید آیا گرفته میشود.جای تامل بسیار دارد. علی ایحال برای همشهریان از دست رفته ام طلب آمرزش و مغفرت از جانب خدای متعال دارم و برای بازماندگانشان آرزوی صبر و برای خودم بصیرتی که از این آیات خداوند درس بگیرم که ممکن بود خانه من هم آماچ هجوم سیل ویرانگر می شد و خداوند نخواست که اینگونه مرا بیازماید. شکرت می کنم ای عزیز شکست ناپذیر و از تو طلب بخشش می کنم.
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
درباره سایت
مدتها بود این احساس در من بود تا حرفهای که ذهنم را مشغول بخود کرده است را با کسانی در میان بگذارم . این وبلاگ واگویه هایی از این دردواره هاست.
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت