پشت هم مثل برق و باد دارد برداشته می شود . این سور جاودانه ، این مائده آسمانی و من و تو در غفلت و خواب . بیدار می شوی و سحوری سحر را لاجرعه سر می کشی و نشئه می شوی تا ثانیه ثانیه که ساعت خودش را می کشد به افطار . و هنوز ماتم و مبهوتم هوایی که این روزها می پیچد در مشامم پرم میکند از یک سرور جاوادنه .

آه دلم سخت گرفته است که دیگر انگار هیچوقت برنمی گردی ای ماه زیبای خدا. اینرا می نویسم که دلم قرار بگیرد.

نوشته شده در دوشنبه 91/5/23ساعت 12:37 عصر توسط امید احمدنژاد نظرات ( ) | |