وقتی به شما فکر میکنم،  خودمو بیشتر درک میکنم. این  موضوع عجیبه. واقعاً کدوم استدلال و منطقی میتونه اینو توضیح بده. ولی شما انچنان در من رسوخ کرده ای که من دیگه نیستم. آنچه هست شما هستی پس منی دیگه وجود نداره . مگه این نیست که من بدون شما نیستم و این همون نکته ایه که سالها فکر منو بخودش مشغول کرده . ای همه وجود من . هستی من مایه سرمستی من . این شاید زمزمه های منصور بود با خودش قبل از آنکه کوس انالحق بزند و خریدار سر دار شود.

نوشته شده در سه شنبه 91/4/27ساعت 2:7 عصر توسط امید احمدنژاد نظرات ( ) | |